[ad_1]
جواد یارجانی، در گفت و گو با خبرنگار پایگاه
خبری بازرگانان ایران، اظهار کرد: از اول انقلاب، نفت هدف اول دشمنان بوده است.
وی با بیان اینکه از ابتدا مسائل سیاسی
بر صنعت نفت حاکم بوده و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی این نگرش پررنگ‌تر شده است
توضیح داد: پس از انقلاب، بنا بر جهت‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌ها، دیدگاه غالب این
بود که باید تولید نفت شش میلیون بشکه‌ای که در برنامه‌ها گنجانده شده بود
را فراموش کنیم و نفت را برای نسل‌های آینده نگاه داریم.
یارجانی متذکر شد: وقتی به‌عنوان صادرکننده نفت
مطرح می‌شویم، یعنی یک مولفه امنیت ملی برای ما ایجاد می‌شود. هرچند ایده‌آل است
که نیاز به درآمد نفتی برای گذران امور جاری‌مان به حداقل برسد، اما این که به‌عنوان
یک صادرکننده نفتی، خودمان را از دنیا حذف کنیم بزرگ‌ترین اشتباه است. دیگران باید
به ما نیاز داشته باشند.
وی عنوان کرد: یک بار وزیر نفت این موضوع را
مورد تاکید قرار داد ولی از آن درست برداشت نشد. منظور ایشان این بود اگر امروز
صادرکننده ۴٫۵ میلیون بشکه در روز بودیم، حتما تحریم نفت ایران سخت‌تر بود تا وقتی
که ۲٫۵ میلیون بشکه صادر کنیم.
مدیرکل پیشین امور اوپک تاکید کرد: بارها گفته
شده یکی از راه‌های مقابله با تحریم ایجاد وابستگی متقابل است. اگر فرصت‌هایی که
مثل ابر آمدند و ما به آنها بی‌توجه بودیم، را غنیمت می‌شمردیم، تحریم به این شکل
رخ نمی‌داد.
وی افزود: مثلا وقتی هیات چینی ۷۰۰ نفره و در
راس آنها رئیس‌جمهورشان بعد از برجام به ایران آمدند، نمی‌دانم ما در چه فکری
بودیم که از این فرصت بلافاصله استفاده نکردیم و پروژه در مقابل صادرات نفت تعریف
نکردیم.
یارجانی تصریح کرد: ما کشوری هستیم که احتیاج
داریم به پروژه‌های متعددی در زمینه‌های مختلف داشته باشیم. اگر پروژه‌های مهم و مورد
نیاز کشور را با صادرات نفت گره می‌زدیم، اعمال تحریم‌ها بر ما سخت‌تر می‌شد. این
راه‌حلی بوده که وجود داشته، اما متاسفانه چون مجمع‌الجزایری عمل می‌کنیم، ضربه
خوردیم گرچه در حال حاضر به‌خاطرفشار تحریم‌ها، تصمیم‌گیری‌های مرتبط با روابط اقتصادی خارجی اندکی با هماهنگی
بیشتری گرفته می‌شود.
به گفته وی وقتی کشوری همسایه شماست ولی رقیب
انرژی شماست، همکاری اقتصادی با آن شرایط خاصی نیاز دارد؛ کشوری مانند روسیه در
این قالب می‌گنجد، اما کشورهایی مانند هند و چین، که از نظر صنعتی بودن بسیار
پیشرفته هستند، در مقابل بسیار به انرژی هم نیازمند هستند و بعد از برجام نشان
دادند که می‌خواهند با ما کار کنند و ما فرصت‌های زیادی را در این زمینه از دست
داده‌ایم.
وی خاطرنشان کرد: به نظرم درگیر کردن کشورها حتی
قدم به قدم باید ایجاد شود. بخش خصوصی در ارتباط با دیگران کار کند و از آنها
بیاموزد، حتی در اشل کوچک‌تر. اشل بزرگ‌تر راحت ما را فلج کرده و برای تحریم‌ها،
سراغ توتال و
CNPC رفته‌اند.
یارجانی با بیان اینکه یکی از لازمه‌ها این است که
در داخل وحدت‌نظر داشته باشیم یادآور شد: وقتی خانه هدف آتش است پشت پاانداختن
اعضای خانه به یکدیگر به جای خاموش کردن خاموش نوعی خودزنی است. وقتی توانستیم با
هم وحدت داشته باشیم و توانستیم متوجه شویم که نفت مقوله امنیت ملی است، آنگاه
نفت می‌تواند برای ما عامل ایجادکننده پروژه باشد و این پروژه می‌تواند اقتصاد ما
را به حرکت درآورد. وقتی به این نتیجه رسیدیم به جای اینکه نفت را فلج کنیم در
مواقعی که اضطرار است، دست به دست هم دهیم و از درآمد آن به‌عنوان کاتالیزور برای
توسعه اقتصادمان استفاده کنیم. البته باید به جهتی حرکت کنیم که تحریم‌ها برداشته
شود، چون صنعت نفت، با صلح پیشرفت می‌کند. اگر تحریم‌ها ادامه داشته باشد، ما
بیشتر متضرر می‌شویم تا کشورهایی که تحریم را اعمال می‌کنند.
[ad_2]
Source link
- پایگاه خبری بازرگانان ایران
- کد خبر 12550
- بدون نظر
- پرینت
